Momčilo Ćeklić, svjedok odbrane Radovana Karadžića

Svedočenjem Momčila Ćeklića, bivšeg sekretara i člana kriznog štaba u opštini Ilidža, Radovan Karadžić je otvorio ispitivanje "druge stotine svedoka". Do sada je iskoristio nešto više od sto sati, to jest trećine vremena koje mu je veće odobrilo za izvodjenje dokaza kojima pobija navode optužnice o genocidu i drugim zločinima počinjenim u Bosni i Hercegovini.

U izjavi koju je dao timu odbrane, Ćeklić je rekao da je Krizni štab formiran po instrukcijama vlade Srpske Republike BiH kao i da njegova svrha nije bilo uklanjanje pripadnika drugih nacionalnosti "na nečovečan način". Takodje je tvrdio da politika SDS nije bilo trajno uklanjanje bosanskih Muslimana i Hrvata, niti su članovi stranke "zagovarali genocid, progone, deportacije i druga nečovečna dela".

U odgovorima na pitanja tužiteljice, svedok je potvrdio da je Skupština srpske opštine Ilidža formirana po uputstvima SDS - poznatim kao Varijanta A i B. Ta uputstva, tvrdi, "nisu, na žalost, do kraja ispoštovana". Ćeklić je, dalje, tvrdio da je Karadžić, kao "demokrata", donosio odluke sa Glavnim odborom stranke a nikada samostalno. Rekao je takodje da su se Srbi spremali "za odbranu a ne za rat" kao i da srpska policija nije preduzimala represivne mere prema zatočenim Muslimana kako bi ih primorala danapuste Ilidžu. Stanovništvo, po njemu, nije proterivano već je "otišlo je po svojoj volji","bojeći se za bezbednost", pa je "bilo normalno" da su odlazili na teritoriju sa muslimanskom većinom.

Nakon Ćeklića usledila su svedočenja "braće po ocu i po majci": Branimira Tešića, ratnog zamenika komandira policije u Bratuncu i Aleksandra Tešića, tadašnjeg sekretara opštinskog Sekretarijata za narodnu odbranu. U izjavi odbrani, braća Tešić su opisali dogadjaje u Bratuncu i okolini iz 1992. godine i obojica su negirali da su imali saznanja o ubistvima na tom području u julu 1995. Unakrsno ispitivanje je, medjutim, u većem delu bilo usresredjeno na dogadjaje iz jula 1995.

Tešić je negirao da je civilna policija obezbedjivala autobuse sa zarobljenicima koji su dovedeni u Bratunac i smešteni u školu Vuk Karadžić. Budući da je policija bila na terenu, obezbedjenje autobusa je, tvrdi, vršila vojna policija. Rekao je da je za ubistva u školi Vuk Karadžić kao i u skladištu u Kravici čuo tek kasnije kad su "ispražnjeni objekti" u kojima su držani zatočenici.

Tužilac je insistirao da su istrage vršene samo u odnosu na ratne zločine zločine koji su izvršeni nad srpskim stanovništvom ali te informacije Tešiću "nisu bile dostupne" budući da, tvrdi, "nije imao nadležnost nad kriminalistikom i Stanicom javne bezbednosti".

Aleksandar Tešić je u izjavi odbrani rekao da je 13. i 14. jula 1995. godine u Bratuncu video nekoliko autobusa u koje je ukrcano muslimansko stanovništvo, no nije čuo da su vojnici bilo koga maltertirali ili bilo koga ubili. Tvrdi da je za ubistva u osnovnoj školi Vuk Karadžić saznao nekoliko dana kasnije.