Na suđenju Vukovarskoj trojki, branioci kapetana Radića i majora Šljivančanina pokušali su da diskredituju svedoka optužbe, hrvatskog generala Imru Agotića, navodeći da je veći deo vojničke karijere proveo “rame uz rame” sa političkim strukturama, prvo uz komunističku partiju a potom Hrvatsku demokratsku zajednicu.


Branilac Mileta Mrkšića pokušao je tokom unakrsnog ispitivanja generala hrvatske vojske Imre Agotića da dokaže da su se tokom 1991. godine najvažnije informacije u JNA prenosile po takozvanoj bezbednosnoj liniji, bez znanja i obaveštavanja vojnog vrha.

Penzionisani general i nekadašnji načelnik službe bezbednosti u 5. korpusu ratnog vazduhoplovstva bivše SFRJ je potvrdio da je “u vreme rata na prostoru Hrvatske” tadašnji ministar odbrane Veljko Kadijević imao najviše poverenja u takav način prenošenja informacija. Međutim, dodao je Agotić, komanda JNA imala je uvid u sve aktivnosti službe bezbednosti. Ponovio je da su oficiri za bezbednost u JNA bili potčinjeni “prevashodno vojnoj komandi” a tek po vertikalnoj, "stručnoj liniji", nadređenima u vojnoj službi bezbednosti.

U glavnom ispitivanju generala Agotića, tužilac je nastojao da ukaže na vezu koja je postojala između komandanta Operativne grupe Jug Mileta Mrkšića i njegovog oficira za bezbednost Veselina Šljivančanina. Insistirajući na vezi između nižih i viših struktura u službi bezbednosti, Mrkšićeva odbrana je u unakrsnom ispitivanju, majora Šljivančanina povezivala sa generalom Aleksandrom Vasiljevićem, tadašnjim načelnikom vojne službe bezbednosti.

Branilac je sugerisao da su odluke Ace Vasiljevića imale istu težinu kao i one koje bi doneo vojni vrh ali se svedok nije s tim složio. Rekao je, ipak, da je general Vasiljević imao “veliki autoritet i izazivao strahopoštovanje kod potčinjenih”, tako da su njegove procene poštovane.

General Agotić, koji je, po napuštanju JNA u julu 1991. imenovan za komandanta Zbora narodne Garde, je odgovarajući na pitanja odbrane Veselina Šljivančanina, potvrdio da je Hrvatska krajem 1990. i tokom 1991. godine uvozila oružje iz Nemačke, Paname i Mađarske. On je međutim dodao da je u maju 1990. razoružna Teritorijalna odbrana i da je razvoj političke situacije bio takav da su “šanse da se oduzeto oružje vrati bile ravne nuli”, a procenjeno je da je Hrvatska ugrožena pa je snabdevanje oružjem rešila na taj način.

Branilac Miroslava Radića je u unakrsnom ispitivanju ukazivao da su se Srbi u Hrvatskoj “plašili novog Jasenovca” i da su, prema tome, “imali razloga da se bore protiv nezavisnosti Hrvatske”. Pošto je, prema konstrukciji branioca, u Vukovaru bila stacionirana “velika vojna sila” sastavljena od pripadnika Zbora narodne garde, Hrvatske obaveštajne službe i branitelja Vukovara, “Srbima je bila neophodna pomoć JNA da se izbore sa tim snagama”. Svedok je odgovorio da “pripadnicima srpskog naroda nije bila potrebna nikakva pomoć jer jedinice u Vukovaru nisu bile organizovane niti da pojedu pripadnike srpskog naroda niti da ih proteraju”.

Branioci kapetana Radića i majora Šljivančanina pokušali su da diskredituju svedoka navodeći da je veći deo vojničke karijere proveo “rame uz rame” sa političkim strukturama, prvo uz komunističku partiju a potom Hrvatsku demokratsku zajednicu. Takođe su ga optužili da je kao komandant hrvatskog ratnog vazduhoplovstva učestvovao u sukobu u Bosni i Hercegovini 1993. i operaciji Oluja 1995 godine. Predsedavajući Veća, sudija Kevin Parker, prekinuo je tu liniju ispitivanja rekavši da događaji iz 1993. i 1995. nisu relevantni za optužnicu koja se odnosi na događaje iz 1991. godine a prema kojoj se Mrkšić, Šljivančanin i Radić terete za ubistvo 264 osobe u vukovarskoj Ovčari, 20. novembra 1991.

Dijeljenje sadržaja