General-major Sulejman Selimi, bivši komandant Glavnog štaba OVK i sadašnji zamenik komandanta Kosovskog zaštitnog korpusa, pozvan pod pretnjom kazne da svedoči za optužbu na sudjenju trojici bivših pripadnika OVK, optuženih za zločine u logoru Lapušnik. Kako je i zašto optužba izgubila strpljenje sa svojim nevoljnim svedokom.


Trideset četvorogodišnji general-major Kosovskog zaštitnog korpusa, Sulejman Selimi zvani Sultan, došao je u Hag kao nevoljni svedok optužbe na sudjenju trojici bivših pripadnika OVK, optuženih za zločine nad srpskim i albanskim civilima u logoru Lapušnik u proleće i leto 1998. godine. Branioci Fatmira Limaja, Isaka Musliu i Haradina Bale nameravali su da ga pozovu kao svog svedoka, ali ih je preduhitrila optužba: od Pretresnog veća je tražila, i dobila, obavezujući nalog za Selimijevo svedočenje, tako da on nije imao izbora nego da se pojavi u Hagu.

Optužba se, po svemu sudeći, na takav rizičan potez odlučila nakon serije intervjua sa Selimijem tokom 2003. godine, u kojima je on – po oceni haških istražitelja – ispoljio “kooperativnost i otvorenost”. Ništa od svega toga, medjutim, Selimi nije pokazao u ponedeljak posle podne u Hagu, u prva tri sata direktnog svedočenja, prisiljavajući tužioca da – pred sam kraj rasprave – zatraži od veća dozvolu da nevoljnog svedoka optužbe u nastavku ispitivanja tretira kao “neprijateljskog svedoka.” A to znači da će tužilac – ukoliko sudije odobre njegov zahtev – moći svog svedoka da unakrsno ispituje, odnosno suočava ga sa njegovim ranijim izjavama, u kojima je govorio nešto drugačije nego u sudnici.

Strpljenje sa svojim nevoljnim svedokom optužba je izgubila kada je Selimi na direktna pitanja o prvooptuženom Fatmir Limaju, zvanom Čeliku, počeo da odgovara drugačije nego što je govorio u prethodnim izjavama istražiteljima, braniocima i novinarima. Naime, u prethodnim razgovorima kako sa istražiteljima tako i sa braniocima, kao i u intervjuu za časopis “Zeri” na koji se pozvao tužilac, Selimi je rekao da je Limaja najpre upoznao pod njegovim ratnim imenom Čeliku i kao “komandanta jedinica Čeliku”, a da je tek kasnije saznao za njegovo pravo ime. U intervjuu za “Zeri” 2000. godine Selimi je, takodje, izjavio da su se u bitci za klanac Lapušnik u maju 1998. - pored njegove 113. brigade – borile i “jedinice Čeliku” koje su “dobile ime po karakteru svog komandanta i načinu na koji su formirane”, a koje su kasnije prerasle u 121. i 122. brigadu OVK.

U direktnom svedočenju u sudnici Tribunala, medjutim, Selimi “nije mogao da se seti” kako mu je optuženi predstavljen u prvom susret: kao Limaj, Čeliku ili Daja (ujak)? A za “jedinice Čeliku” je tvrdio da su u bitci za klanac Lapušnik “dejstvovale nezavisno”, jer još “nisu bile objedinjene” i, što je najvažnije, “nisu imale komandanta.” Vojska bez komandanta, ukratko. Uprkos tome OVK, kako je nešto ranije tvrdio Selimi – koji je jedno vreme početkom 1999. dogurao čak do komandanta Glavnog štaba – nije imala disciplinskih problema. Bivši komandant Glavnog štaba, naime, “ne može da se seti” da je prema bilo kom pripadniku OVK trebalo preduzimati bilo kakve disciplinske mere izuzev upozorenja i, eventualno, privremenog oduzimanja oružja... “dok se ne popravi.”

Rasprava o zahtevu tužioca da se Sulejman Selimi proglasi za neprijateljskog svedoka nastaviće se u utorak posle podne. U dosadašnjoj praksi Tribunala, strane su retko postavljale takve zahteve, a sudije su ih još redje odobravale.

Dijeljenje sadržaja