Mada najavljen kao “svedok o činjenicama”, profesor Ratko Marković je na početku svedočenja na sudjenju Slobodanu Miloševiću manje govorio o činjenicama a više o ustavno-pravnoj teoriji, što je navelo sudije da u nekoliko navrata optuženom i njegovom svedoku prigovore da “nisu na univerzitetskom predavanju”,

Najnovijeg svedoka svoje odbrane, profesora Ratka Markovića, Slobodan Milošević je danas predstavio kao “nesumnjivo najboljeg konstitucionalistu na području bivše Jugoslavije.” Uprkos tome, nije ga pozvao kao veštaka već kao svedoka o činjenicama, koji će svedočiti o dogadjajima u kojima je učestvovao kao sudija Ustavnog suda bivše SFRJ, pisac ustava Srbije i SR Jugoslavije i šef srpske delegacije na neuspelim razgovorima sa predstavnicima manjina na Kosovu 1998. a zatim i na pregovorima u Rambujeu i Parizu početkom 1999. godine. Medjutim, barem u prvom delu njegovog svedočenja, bilo je malo činjenica a mnogo ustavno pravne teorije, što je navelo sudije da u nekoliko navrata optuženom i njegovom svedoku prigovore da “nisu na univerzitetskom predavanju”, već na krivičnom sudu.
Predstavljajući se veću, profesor Marković je rekao da je učestvovao u pisanju ustava četiri države, ali je u odgovoru na sudijsko pitanje naveo samo tri: Srbiju, Crnu Goru i SR Jugoslaviju. Četvrta država čiji je ustav pisao je, kako je rekao, njegova “profesionalna tajna.”

Na početku svedočenja profesor Marković je rekao da Srbija ili sudije srpske nacionalnosti “ni teorijski ni praktično” nisu mogli da dominiraju Ustavnim sudom bivše SFRJ u čijem je sastavu bilo 14 sudija: po dvojica iz svake republike i po jedan iz pokrajina. Minimalan broj glasova za svaku odluku bio je 8 a u poslednjem sastavu Ustavnog suda – uoči raspada Jugoslavije – je bilo 6 sudija srpske i crnogorske nacionalnosti.

Uprkos činjenici da nije bio pod “srpskom dominacijom”, Ustavni sud je početkom devedesetih doneo niz odluka kojima su proglašeni neustavnim mnogi “secesionistički akti” Slovenije, Hrvatske i Makedonije. Srbija, tvrdi Marković, nije ni u jednoj prilici pokretala inicijativu za ocenu ustavnosti akata drugih republika, ali je slovenački sudija Ivan Kristan zatražio ocenu ustavnosti nekih akata Skupštine Srbije. Sudije Ustavnog suda su, prema Marković, uglavnom delovale nezavisno i u skladu sa sopstvenom savešću, sa izuzetkom slovenačkog sudije Ivana Kristana koji se, tvrdi on, “vidno opredeljivao po nacionalnoj osnovi.” Sudija Kristan je, inače, septembra 2003. svedočio na sudjenju Miloševiću kao ustavni veštak optužbe.

Odluke Ustavnog suda SFRJ kojima su 1991. poništeni “jednostrani secesionistički akti” Slovenije i Hrvatske su se, po rečima profesora Markovića, zasnivale ne samo na tada važećem jugoslovenskom ustavu, već i na ustavno-sudskoj praksi drugih federacija u svetu koje su odbacivale zahteve Nove Škotske, Teksasa, Zapadne Australije i, konačno, Kvebeka, za jednostrano istupanje iz federalnih država. Po Miloševiću, to je relevantno za predmet koji je pred sudom zato što pokazuje da je “na bazi nelegalnih akata Slovenije, Hrvatske i BIH izvršena oružana secesija, čija je direktna posledica bilo izbijanje rata.”

Milošević je, uz pomoć profesora Markovića, oživeo sporenja koja su prethodila raspadu Jugoslavije o tome ko ima pravo na samoopredeljenje: republike ili narodi. Po Markoviću, stvar je “jasna: titular prava na samoopredeljenje su narodi, odnosno živa bića, a ne mrtve teritorije.”

Direktno svedočenje profesora Ratka Markovića, kako je najavio Milošević, trebalo bi da traje najmanje 6 sati, što znači da će se – zajedno sa unakrsnim ispitivanjem – protegnuti i na najveći deo sledeće sedmice.

Dijeljenje sadržaja