Milovan Bjelica, svjedok odbrane Radovana Karadžića

Svedoci odbrane Radovana Karadžića listom negiraju postojanje dokumenta poznatog pod nazivom "Varijante A i B" kojim je, po tužiocu, Srpska demokratska stranka još u decembru 1991. godine predvidela dva modela za nasilno preuzimanje vlasti u opštinama: u zavisnosti od toga da li Srbi čine većinsko ili manjinsko stanovništvo. Tužilac je u dokaze uveo brojne zapisnike sa sednica skupštine bosanskih Srba i drugih stranačkih i "državnih" organa na kojima se pominju "Varijante A i B", ali član ratne vlasti opštine Sokolac Milovan Bjelica zvani Cicko tvrdi da se radi o dokumentu koji je sastavila grupa penzionisanih oficira JNA i "na svoju ruku" podelila srpskim opštinskim upravama.

Na pitanje tužiteljice Gustafson otkud mu takva informacija, Bjelica je rekao da se "kao odgovoran čovek" u pripremi svedočenja na suđenju Momčilu Krajišniku raspitao kod svojih i stranačkih kolega. Od nekadašnjeg ministra odbrane Bogdana Subotića je, kaže, saznao da su penzioneri autori dokumenta. Usledilo je pitanje sudije Kvona/Kwon da li je "kao odgovoran čovek" pitao ko su penzioneri i koliko ih je bilo, ali je svedok odgovorio odrečno.

Bjelica je u izjavi timu odbrane tvrdio da su Muslimani tokom i nakon rata otišli iz Sokoca dobrovoljno, opisujući preseljavanje iz 1994. i 1995. godine. Tužiteljica, je međutim sugerisala da je većina njih napustila opštinu u prvim mesecima rata tako da je krajem 1992. godine ostalo samo 30-40 muslimanskih porodica. Po dokazima koje je izvodila optužba Muslimani su otišli zbog stalnih pritisaka i nasilja – od zatvaranja u logorima, preko odvođenja na prisilni rad i napada na imovinu do nekoliko masovnih ubistava. Bjelica se složio da ih je većina otišla 1992. godine, ali je ostao pri tvrdnji da su to učinili u sklopu "prirodnog procesa".

Svedok je u izjavi timu odbrane tvrdio da u Sokocu nisu postojali zatočenički objekti za civile, već samo vojnički pritvori u kojima su držani Muslimani osumnjičeni za terorizam. Među njima, ukazala je tužiteljica, i tada 62-godišnja Sema Mujanović koja je sa drugim ženama i muškarcima odvedena iz sela Šahbegovići i zatočena u lokalnoj osnovnoj školi. "Ne znam ja, i žene su nosile oružje i učestvovale u borbama", odgovorio je Bjelica, koji je trenutno gradonačelnik Sokoca.

Budući da je tvrdio da su se Muslimani nakon rata vratili svojim kućama, tužiteljica ga je suočila sa podatkom da se do 1997. godine niko od muslimanskih izbeglica nije vratio u Sokolac. Svedok odgovara da je kasnije povratak uzeo maha, da sada veliki broj Bošnjaka živi u Sokocu i da su čak glasali za njega na opštinskim izborima. Ipak, u jednom intervjuu 2004. godine Bjelica je izjavio da Srbi ne žele "ni živeti, niti biti sahranjivani" pored Bošnjaka, a danas u tome ne vidi ništa čudno i navodi da je želeo reći da se umesto suživota, zalaže za život "jednih pored drugih" što je po njemu dostignuće Dejtonskog sporazuma. Bjelici je, inače, odlukom visokog predstavnika za BiH bilo zabranjeno bavljenje politikom od 2003. do 2010. godine, a u maju 2004. godine je uhapšen od strane SFOR i proveo je više meseci u pritvoru u uslovima koje "nikome ne bi poželeo".