Bivši tužilac iz Višegrada kaže da policija tokom 1992. godine nije podnela nijednu krivičnu prijavu za zločine nad Muslimanima, a da je policija uglavnom vodila istrage o sukobima među Srbima zbog napuštene imovine proteranih nesrba


O zločinima nad Hrvatima i Bošnjacima u Bileći i Višegradu tokom 1992. godine danas je na suđenju čelnicima policije bosanskih Srba, Mići Stanišiću i Stojanu Župljaninu, svedočio Lazar Draško, tužilac kantonalnog suda u Goraždu. Draško je od maja do avgusta 1992. godine bio u komandi hercegovačkog korpusa u Bileći, nakon čega je prešao u Višegrad gde se bavio pravnim poslovima u okviru Vojske Republike Srpske i paralelno vršio dužnost osnovnog javnog tužioca višegradske opštine.

Vojska i policija su u Bileći držali dva zatvorenička objekta u kojima su bili smešteni Hrvati i Bošnjaci. Zatvorenici koje je držala vojska razmenjivani su za zarobljene Srbe, dok je policija svoje zarobljenike prevezla do granice Crne Gore i pustila ih da napuste Bosnu i Hercegovinu. Svedok je poznavao mnoge od zatočenih i tvrdi da se radilo o civilima koji nisu bili uključeni u borbe, a veruje da su zarobljeni "samo zato što nisu Srbi" i "najverovatnije zbog razmene".

Nakon što je čuo pozive koje su višegradske vlasti uputile Srbima da se dosele u grad gde će im biti dodeljene napuštene muslimanske kuće, svedok je krajem avgusta 1992. odlučio da se sa porodicom iz Bileće preseli u Višegrad, koji je tada već bio etnički čist. Iako su mu pre odlaska iz Bileće dvojica oficira rekli da su u Višegradu počinjeni brojni zločini nad nesrbima, Draško tvrdi da mu niko nije govorio o detaljima tih zločina.

Kada je hteo da se useli u jednu muslimansku kuću u Pionirskoj ulici koja mu je "delovala malo zapaljeno, ali je fasada bila dobra", rođak mu je savetovao da je bolje da uzme drugu kuću iz koje niko nije ubijen, a ne da "živi među duhovima mrtvih". Prema optužnici 14. juna 1992. godine u jednoj kući u Pionirskoj ulici zatvoreno je i živo spaljeno više od 60 žena, dece i staraca, za šta je Tribunal prvostepeno osudio Milana i Sredoja Lukića kao direktne počinioce. Draško, međutim, ističe da mu rođak nije precizirao kakva su ubistva počinjena u kući u koju je želeo da se useli.

Svedok tvrdi da tokom 1992. godine nije od policije dobio nijednu prijavu protiv Milana ili Sredoja Lukića, za bilo koje krivično delo. Te godine policija je tužilaštvu prosledila samo pet krivičnih prijava protiv poznatih počinilaca, a u svim slučajevima su i žrtve i počinioci bili Srbi. Draško kaže da tokom 1992. godine nije dobio nijednu prijavu ni protiv nepoznatih počinilaca za zločine počinjene nad nesrbima. Najčešći uzroci prijavljenih zločina su bili svađe oko imovine koju su ostavili Bošnjaci.

Kada se jednom požalio policiji da treba da prestanu s prebijanjem prilikom privođenja i počnu da koriste regularne metode ispitivanja, komandir policijske stanice Milan Josipović mu je rekao da "moraju tući". Zbog strašnih prebijanja u višegradskoj policiji, tvrdi svedok, dvojica privedenih su "poludeli i izvršili samoubistvo".

Lazar Draško će sutra odgovarati na pitanja odbrane.

Dijeljenje sadržaja