Trećeg dana svedočenja u odbranu Slobodana Miloševića, Vojislav Šešelj je nastupio kao neka vrsta svedoka optužbe protiv odsutnog Vuka Draškovića i pokojnog Zorana Đinđića


Vojislav Šešelj je trećeg dana svedočenja na suđenju Slobodanu Miloševiću najviše branio sebe, usput bi rekao nešto i u odbranu svog bivšeg ideološkog protivnika i koalicionog partnera, a na momente je delovao i kao svedok optužbe protiv odsutnog Vuka Draškovića i pokojnog Zorana Đinđića.

Šešelj, optužen za sistematske napade na hrvatsko, muslimansko i drugo nesrpsko civilno stanovništvo u Istočnoj i Zapadnoj Slavoniji, Bosni i Hercegovini i Vojvodini, se pored ostalog tereti da je učestvovao u regrutovanju, finansiranju, naoružavanju, opremanju i usmeravanju dobrovoljaca povezanih sa Srpskom radikalnom strankom (SRS), poznatijih kao “Četnici” ili “Šešeljevci”.

Odgovarajući na Miloševićeva pitanja, Šešelj je danas energično pobio sve te optužbe. Dobrovoljci SRS, rekao je, delovali su isključivo u sastavu JNA i Teritorijalne odbrane, spadali su među “najdisciplinovanije i najhrabrije” vojnike, a on lično nije nad njima imao nikakvu komandu i kontrolu, sem što je “politički uticao” i upućivao ih da se “viteški bore na bojnom polju i da se humano odnose prema civilima i ratnim zarobljenicima.” Ako bi neko od dobrovoljaca to prekršio, tvrdi Šešelj, bio bi oteran iz vojske i isključen iz stranke.

Za razliku od SRS, ostale opozicione stranke – tvrdi Šešelj – su imale svoje paravojne formacije, koje su “pod parolom odbrane srpskih nacionalnih interesa, vršili pljačke i činili ratne zločine.” U tome je, po Šešelju, prednjačio Srpski pokret obnove (SPO) Vuka Draškovića, koji je “u očekivanju oružanih obračuna u Srbiji u leto 1990. formirao Srpsku gardu u koju su regrutovani najgori kriminalci.” Na traženje Miloševića, svedok je pročitao odlomke iz nekoliko Draškovićevih govora iz 1990. i 1991. godine, kvalifikujući ih kao “ratnohuškačke” i “preterane” čak i za njega, Šešelja, “kao dokazanog srpskog nacionalistu.”

Demokratska stranka Zorana Đinđića, prema Šešelju, nije uspela da regrutuje dobrovoljce pošto su je činili “feminizirani tipovi.” No Đinđić je to nadoknađivao “veoma bliskim vezama sa Radovanom Karadžićem”, kao i sa “Panterima” odnosno “bandom pljačkaša” iz Bijeljine pod vođstvom Ljubiše Savića, zvanog Mauzer, koji će kasnije postati predsednik Demokratske stranke Republike Srpske.

Željka Ražnatovića Arkana Šešelj je predstavio kao “renomiranog evropskog kriminalca” i saradnika tajne policije bivše SFRJ, koji je za njene potrebe likvidirao političke emigrante na zapadu. Arkan je, prema Šešelju, uvek bio pod kontrolom službe bezbednosti saveznog, a ne republičkog, MUP-a, što znači da Milošević, kao predsednik Srbije, nije s njim imao nikakve veze. Arkanovo ubistvo Šešelj je u jučerašnjem svedočenju pripisao Đinđiću, u okviru “priprema za mafijaški puč oktobra 2000. godine”, a u cilju “uspostavljanja kontrole nad beogradskim podzemljem.”

Šešelj je, konačno, Đinđića i vlast koja je u Srbiji uspostavljena u oktobru 2000. godine optužio za “zataškavanje zločina u Srebrenici” koji su, po njemu i Miloševiću, počinili “strani plaćenici” bliski francuskoj tajnoj službi. Grupa tih plaćenika je uhapšena 1999. godine pod optužbom da su pripremali atentat na Miloševića i da su učestvovali u streljanjima u Srebrenici, o čemu je javnost obavestio tadašnji ministar informacija, radikal Goran Matić. Prozapadne partije su, rekao je Šešelj, ismejavale Matićeve tvrdnje, a čim su došle na vlast pustili su iz zatvora sve uhapšene, tako da takozvana afera “Pauk” nije nikada dobila svoj sudski epilog.

Svedočenje Vojislava Šešelja nastaviće se sutra.

Dijeljenje sadržaja