Nakon uvida u psihološku i psihijatrijsku dokumentaciju, Pretresno veće je zaključilo da nema indicija da je Milan Babić patio od poremećaja ličnosti koji bi mogli dovesti u pitanje njegov kredibilitet kao svedoka. Tako je propao zajednički pokušaj Radovana Karadžića i Milana Martića da diskredituju Babića i njegove iskaze sa ranijih suđenja

U izjavi koju je dao odbrani Radovana Karadžića a koja je prošle sedmice uvedena u dokaze, Milan Martić je osporavao postojanje udruženog zločinačkog poduhvata sa ciljem proterivanja nesrba sa velikih delova teritorije Hrvatske i Bosne i Hercegovine koje su Srbi smatrali svojim. Martić je, takođe, osporavao navode iz ranijih svedočenja i izjava pokojnog Milana Babića, čije je delove tužilaštvo uvelo u dokaze protiv Karadžića, tvrdeći da se radilo o "psihički bolesnom" čoveku koji je patio od "paranoje i narcisoidnosti".

Ta Martićeva tvrdnja, ili "dijagnoza", je danas definitivno odbačena, kao i Karadžićev zahtev da mu se obelodane nalazi psiholoških i psihijatrijskih procena Milana Babića, obavljenih u tribunalovoj Pritvorskoj jedinici pre njegovog samoubistva u martu 2006. godine. Nakon uvida u kompletnu psihološku i psihijatrijsku dokumentaciju, Pretresno veće je zaključilo da nema indicija da je Milan Babić patio od bilo kakvih poremećaja ličnosti koji bi mogli dovesti u pitanje njegov kredibilitet kao svedoka.

Ostale tvrdnje iz Martićeve izjave, kojima se negira postojanje udruženog zločinačkog poduhvata, tužilac Alen Tiger/Alan Tieger je u današnjem unakrsnom ispitivanju osporavao ukazivanjem na spregu između ličnosti i snaga koje su delovali na ostvarivanju zajedničkog "opšteg cilja". Predočio je, prvo, tri dokumenta u kojima vodeće ličnosti Srba u Bosni i Hercegovini, Hrvatskoj i Srbiji na gotovo identičan način govore o "zajedničkom cilju stvaranja jedinstvene srpske države". Zatim je ukazao na korake koji su - sa Pala i iz Knina i Beograda - preduzeti na realizaciji tog cilja, kao što je na primer probijanje posavinskog koridora, formiranje specijalnih jedinica za tajne operacije poput "Crvenih beretki" ili osnivanje 26 kampova za obuku u BiH i Hrvatskoj.

Tužilac je, dalje, ukazao na veze i hijerarhijske odnose između ličnosti koje su na različitim mestima - u Hrvatskoj, BiH i Srbiji - radili na ostvarenju zajedničkog opšteg cilja. Među tim ličnostima su kapetan Dragan, Arkan, Franko Simatović i Jovica Stanišić, Rade Kostić i Ilija Kojić... Odgovornost za dovođenje kapetana Dragana u Knin Martić je prebacio na Milana Babića, Arkana je opisao kao čoveka "bliskog saveznom SUP", dok je za pripadnike Državne bezbednosti Srbije Kostića i Kojića priznao da su na njegov zahtev iz Beograda upućeni u Knin da mu budu pomoćnici u Ministarstvu unutrašnjih poslova RSK.

Martić tvrdi da je sarađivao sa Slobodanom Miloševićem, ali da nije od njega dobijao bilo kakva naređenja. Ostao je pri tome i nakon što mu je tužilac predočio dokument iz decembra 1994. godine sa izričitim Miloševićevim naređenjem njemu kao predsedniku RSK i generalu Čeleketiću kao načelniku štaba Srpske vojske Krajine, kao i telegram koji je sledećeg dana poslat iz Knina a u kojem se Beograd obaveštava da je "predsednikovo naređenje izvršeno". Po Martiću, to je "nespretno formulisano" i tu se "više radi o nekakvoj kurtoaziji", nego o raportiranju da je postupljeno po naređenju nadređenog.

Nakon Milana Martića, Karadžić je na klupu za svedoke izveo Zoricu Subotić, sudskog veštaka za balistiku u Ministarstvu pravde Republike Srbije.

Dijeljenje sadržaja