Srpski krizni štabovi su, po Karadžiću, nastali na temelju Zakona o opštenarodnoj odbrani bivše SFRJ i SR BiH, a ne Uputstvu Glavnog odbora SDS iz decembra 1991. godine kojim je predviđeno preuzimanje vlasti u opštinama sa srpskom većinom, kako to tvrdi ekspert tužilaštva Dorotea Hansen. Prema optuženom, sve je bilo "po zakonu"

Bivši predsjednik Republike Srpske Radovan Karadžić negira zaključke eksperta tužilaštva Dorotee Hansen/Dorothea Hanson da su srpski krizni štabovi provodili politiku raseljavanja nesrpskog stanovništva iz opština u kojima su bili na vlasti. On je u nastavku unakrsnog ispitivanja eksperta tužilaštva tvrdio da su srpski organi vlasti radili "sve po zakonu" i da je za raseljavanje nesrba odgovoran "ratni vihor", a ne krizni štabovi.

Po Karadžiću, temeljni dokument na osnovu kojeg su osnovani krizni štabovi je bio Zakon o opštenarodnoj odbrani bivše SFRJ i SR BiH, a ne Uputstvo Glavnog odbora SDS iz decembra 1991. godine s varijantama A i B za preuzimanja vlasti u opštinama, kako je to navela svjedokinja u svom ekspertskom izvještaju. Dobar dio ispitivanja Karadžić je posvetio citatima iz saveznog i republičkog zakona, ukazujući na "pravo i dužnost" naroda na samoorganizovanje u slučaju rata i velikih nepogoda.

Karadžić je, između ostalog, zamjerio svjedokinji na pristrasnosti jer je u svom izvještaju "izum" kriznih štabova "pripisala isključivo SDS", ukazujući da su SDA i HDZ osnovale svoje krizne štabove nekoliko mjeseci prije Srba. On je, između ostalog, ukazao da je Predsjedništvo BiH 21. septembra 1991. godine osnovalo krizni štab na republičkom nivou.

Hansen je odgovorila da ona ne tvrdi da je SDS "izmislio" krizne štabove i da ih druge stranke nisu formirale, niti da su oni sami po sebi "nelegalni i nezakoniti". No to, kako je dodala, nimalo ne utiče na njene zaključke o kriznim štabovima bosanskih Srba koji su formirani po nalogu SDS. Nije se složila s Karadžićem da su srpski krizni štabovi nastali tek u aprilu 1992. godine, primijetivši da su oni tada samo "legalizovani".

Karadžić je sugerisao da je iseljavanje Muslimana iz Bosanskog Petrovca u ljeto 1992. godine bilo "najbolje rješenje", pošto im srpske vlasti nisu mogle garantovati bezbjednost. On je, također, sugerisao da su se "u dubini srpske teritorije" vodile borbe sa "pobunjenicima", te da zatvaranje 1.278 građana Ključa iste godine nije bilo motivisano "vjerom i nacijom", već njihovim učešćem u "oružanoj pobuni".

Svjedokinja, međutim, smatra da su srpske vlasti umjesto iseljavanja mogle poduzeti dodatne napore da osiguraju bezbjednost nesrpskog stanovništva. Odbacila je tvrdnju optuženog da su zatvoreni ljudi u Ključu bili "pobunjenici" i naglasila da nijedan Srbin nije uhapšen zbog nedozvoljenog nošenja oružja ili širenja nacionalne netrpeljivosti što su, prema dokumentima srpskih vlasti, bili glavni razlozi za hapšenje Muslimana.

Suđenje se nastavlja u petak, 17. juna.

Dijeljenje sadržaja