Svetozar Mihajlović, svjedok odbrane Radovana Karadžića

Bivši predsednik opštine Bijeljina Cvijetin Simić i predsednik opštinskog izvršnog odbora Svetozar Mihajlović su u izjavama timu odbrane Radovana Karadžića nastojali da odgovornost za početak rata u BiH prebace na "muslimansku stranu". Tvrdili su da su krajem marta 1992. godine Muslimani podigli barikade, nakon čega su usledili "ulični obračuni" u kojima su Srbi zauzeli Bijeljinu, ne pominjući uopšte ulogu paravojne jedinice Željka Ražnatovića Arkana u napadu na grad.

U unakrsnom ispitivanju, tužilac Tiger/Tieger je sugerisao da su "arkanovci" došli u Bijeljinu 1. aprila 1992. godine na poziv lokalnih vlasti iako je bilo opšte poznato da su pre toga činili zločine u Hrvatskoj, zbog čega su ih se nesrbi u BiH plašili, dok su među Srbima bili omiljeni. Simić odgovara da je Arkan tada "bio poznat ali ne baš omiljen" među Srbima, kao i da "ne zna zašto bi Muslimani i Hrvati osećali strah" od njega. Ukazujući da se o Ražnatovićevim zločinima u to vreme znalo i u svetu, tužilac je predočio izveštaje inostranih medija o zloglasnom komandantu srpske gerile koji zarobljenike ne ostavlja živim, ali je Simić lakonski odgovorio da građani BiH nisu čitali stranu štampu.

Zločine "arkanovaca" uskoro su, ukazuje optužba, na svojoj koži osetili bijeljinski Muslimani, a deo toga je zabeležen na fotografijama Rona Haviva koje je predočio tužilac. Na jednoj slici se vide pripadnici Arkanove jedinice kako šutiraju mrtve civile, a na drugoj je žena povijena nad stradalim muškarcem. Svedok odgovara da uopšte ne može da kaže da li su fotografije napravljene u Bijeljini i da je nemoguće utvrditi identitet žrtava i počinilaca, mada je jedan od uniformisanih ljudi sa fotografije nedavno uhapšen u Srbiji zbog poslova sa drogom i identifikovan kao član Arkanovih "Tigrova".

Računajući na eventualnu neupućenost sudskog veća u predratnu stvarnost, Karadžić je u dodatnom ispitivanju sugerisao da su žene koje se vide na Havivovim fotografijama zapravo hrišćanke, odnosno Srpkinje, jer ne nose tradicionalnu muslimansku nošnju poput dimija. U tom pogledu mu, međutim, čak ni svedok nije izašao u susret, odgovarajući da su se žene u Jugoslaviji uglavnom slično oblačile, tako da se po odeći nije mogao donositi sud o njihovoj verskoj ili nacionalnoj pripadnosti.

Drugi svedok, Svetozar Mihajlović, je u izjavi Arkana nazvao "zloglasnim manipulatorom" koji je u jesen 1995. godine na prevaru sačekao Radovana Karadžića nakon jednog sastanka u Bijeljini i raportirao mu ispred svoje postrojene jedinice. Na taj način odbrana pokušava da ospori video snimak koji je optužba uvela u spise kao dokaz o Karadžićevoj bliskosti sa komandantom paravojne jedinice, poznate po brojnim zločinima nad civilima.

Tužiteljica Gustafson je, međutim, ukazala na detalje video zapisa koji govore suprotno. Prvo, Karadžić Arkanu kaže da će uvek biti "drag gost" Republike Srpske i izražava zahvalnost zbog učešća u "odbrani Srba". Svedok je rekao da se radilo o "kurtoaznim rečima" jedinici koja se vraća sa ratišta i ostaje pri tvrdnji da se radilo o neplaniranom susretu. Ipak, Karadžić je Arkanu i njegovoj jedinici tom prilikom predao unapred pripremljene diplome-zahvalnice, što po tužiteljici ukazuje na dobro isplaniran susret. Mihajlović se i nakon toga "snašao", navodeći da je možda neko od Karadžićevih pratilaca imao sa sobom priznanja pa ih je ovaj predao Ražnatoviću pošto se ukazala prilika. "Aha, dakle, tako je Karadžićev tim nosio sa sobom priznanja čekajući da nabasa na Arkana i uruči mu ih", pitala je retorički tužiteljica, a svedok ostao pri ranijim tvrdnjama iz kojih proističe da je susret bio neplaniran ali, možda, priželjkivan.